Bruno Pelaggi

Povaru Mastru Brunu (Alla luna)

Povaru Mastru Brunu,
quant’appa mu ’ndi vida
e quant’appa mu grida
fin’a mmò!

Cu sapa chi ’nci vò
mu cangirìa furtuna?
Fuorzi chi tu, ghuè luna,
sapirissi,

si ’n casu volarissi,
datu chi tuttu pue,
cà culli giri tue
puru nescimu.

Fuocu, quantu patimu!
Jio sparti mo’ sapìa
cà mancu ’n casa mia
puozzu muriri?!

Mu mi ’ndi puozzu jiri
vurrìa, allumènu a ppedi;
cà si ’n casu adapèdi
viegnu menu,

vurrìa mu sugnu armenu
vicin’a ccu mi ciàngia,
e non a cu’ mi scangia
pi nnu cani.

Vinni m’abbùscu pani
e quasi non putenti,
ed ammienzu ’st’aggenti
su ’nu stranu;

e si sutta a ’stu vanu
l’uocchi pi sempi chiudu,
si m’atterranu nudu
è puru assai!

E di pue (non sia mai!),
sup’a ’stu cuorpu muortu,
senza mancu cumpuortu
di ’na cruci,

la notti, quandu luci,
tu truovi ardichi e spini
chi cancellanu ’mpini
a Mastru Brunu.

Non crijiu cà ’stu dunu
lu Cielu ’nci stipàu,
cuomu ca puru ’nzurtau
lu Patritiernu!

Però, picchì lu ’mpiernu
pi mmia cumincia prima
e ccu arrobba e jistima
si la goda?

Su’ piéju di cu froda
sup’a ’na martidhata,
chidd’anima scancata
di l’avaru?

Quant’agghjuttìvi amaru
’ntra ’st’esistenza mia!
Luna, si non niscìa
quant’era miegghju!

Ma mo’ chi cazzu pigghju
ca ti lu dicu a ttia:
para ca sienti a mmia
’ntra ’sta nuttata?

Tu, ggià, non si’ mparata?
Cchiù crudeli di chistu!:
si tti gustasti a Cristu
chi murìa!

Jio mo’ chi bolarìa,
di mia mu sienti pena?
Tu ti guodi la scena
e passi avanti!

’Ntra ’stu mundu briganti,
chinu di rivuturi,
chi chiova, di duluri
e patimienti,

tutti l’abbiertimienti
cuntra l’inimicizzia
pi lla bona amicizzia,
e lu pirdunu,

li fannu a nnui chi ognunu
atru non suspiramu,
e, ciangiendu, circamu
fratillanza

di chidhi chi lla panza
pòrtanu sempi china,
di chidhu chi camina
’mbastuncinu,

lu riccu signurinu
chi mancu ti saluta
e chi sulu t’aiuta
pimmu muori.

Sacciu si fazzu arruri?
Cu è c’avarìa mu ceda,
lu povaru ch’è preda
o lu tirannu?

Idhi, chi fannu fannu,
hannu sempi ragiuni:
sprùttanu lu minchiuni
e la ’gnuranza.

Pi chissu la crianza
quasi sempi pirdivi
e frustai muorti e vivi
ad unu ad unu!

Si pue spari a corcunu,
la leggi ti ruvina;
però a ccu t’assassina
cu’ la fami

nci ràpira li mani
e sparti li prutéggia;
e nnui pi ’nu manneggia
simu rei.

Di ’mpami e farisei
lu mundu è chinu paru,
ca si mortipricaru
a non finiri.

E putimu durmiri.
Non ci ’nd’è cchiù riparu;
di lu ’mpiernu scapparu
li dimuoni.

’Ntra li puopulazziuoni
si pirdiu la cuscienza;
non c’è cchiù pruvidienza
pi nu’ atri!

Sulu lu Tiernu Patri
sapirìa chi mmu fa.
Jio ’nci lu dissi già
cuomu la pienzu.

Ma tu, cu ’stu silenziu,
chi ’nzurta puru a Dio,
vidi lu cuori mio
cuom’è chi ciangia;

e cu diverta e mangia,
’ntra ’sta bella sirata,
e ccui fa sirinata
e ccu si sciala;

e ccui cu’ la cicala
si menta e canta guai.
Tu passi, ti ndi vai,
ti ndi strafutti,

e supa di nui tutti
muta tu t’irgi e ’nchiani.
Lu stiessu fai dimani
e nnui murimu.

1880